മദ്രാസിലെ ഒരു പാവം ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ ആയ മാണിക്യത്തിന്റെ അനുജത്തിക്ക് MBBS ന് അഡ്മിഷൻ ലഭിക്കുന്നു. എന്നാൽ അഡ്മിഷൻ എടുക്കാൻ ചെന്ന അവളോട് കോളേജിന്റെ ചെയർമാൻ വളരെ മോശമായി സംസാരിക്കുന്നു.
സീറ്റ് ലഭിക്കാൻ അയാളുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങണം എന്ന് കേട്ട അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവിടെ നിന്ന് പോകുന്നു. അഡ്മിഷന് പോയിട്ട് തിരിച്ചു വരാത്ത പെങ്ങളെ അന്വേഷിച്ചു മാണിക്യം വരുമ്പോൾ അവൾ ക്യാന്റീനിൽ ആകെ വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുന്നതാണ് കാണുന്നത്.
തനിക്ക് ഡോക്ടർ ആകേണ്ട മറ്റ് എന്തെങ്കിലും കോഴ്സ് നോക്കാമെന്നു അവൾ അയാളോട് പറയുന്നു. അവളുടെ വാക്കുകളിൽ നിന്നും എന്തോ മോശമായി സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് മനസിലാക്കിയ മാണിക്യം അവളെയും കൂട്ടി ചെയർമാനെ കാണാൻ ചെല്ലുന്നു.
അവൾ വന്ന കണ്ട് സന്തോഷത്തിൽ അയാൾ അവൾക്ക് ഒരു സീറ്റ് റെഡിയാക്കാനും ഗസ്റ്റ് ഹൌസിന്റെ അഡ്രസ് കൊടുത്തേക്കാനും പറയുന്നു.
അപ്പോഴാണ് മാണിക്യം അവിടേക്ക് കയറി വരുന്നത്, അത് അവളുടെ ആങ്ങള ആണെന്ന് മനസിലായപ്പോൾ അയാളുടെ സ്വരം മാറാൻ തുടങ്ങി, തന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്താൻ ആണ് വിചാരമെങ്കിൽ താൻ പഴയ റൗഡി ആയിരുന്നെന്നും പോലീസിൽ പോയാലും മന്ത്രിയുടെ അടുത്ത് പോയാലും അയാൾക്ക് ഒരു ചുക്കുമില്ല എന്ന് പറയുന്നു.
അയാൾ കൈകൊട്ടുമ്പോൾ അയാളുടെ ഗുണ്ടകൾ അവിടേക്ക് കയറി വന്നു അവരെ രണ്ടു പേരെയും പിടിച്ചു പുറത്താക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. അപ്പോൾ മാണിക്യം വളരെ താഴ്മയായി തനിക്ക് അയാളോട് ഒന്ന് തനിച്ചു സംസാരിക്കണം എന്ന് പറയുന്നു. പല തവണ അപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ അയാൾ അതിന് വഴങ്ങുന്നു, ഗുണ്ടകൾ പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു, തന്റെ പെങ്ങളോടും അല്പം നേരത്തേക്ക് പുറത്ത് നിൽക്കാൻ അയാൾ അവകാശപ്പെടുന്നു.
പിന്നെ മാണിക്യം കൈ കെട്ടി നിന്ന് ചെയർമാനെ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുന്നു, എന്നിട്ട് പറയുന്നു,
"അയ്യാ,... എൻ പേര് മാണിക്യം..."
ഇത്രയും പറഞ്ഞു മാണിക്യം മേശയിലേക്ക് കൈ കുത്തി മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞു നിന്നിട്ട്,
എനക് ഇനി ഒരു പേരിരുക്ക്... "
ഒപ്പം ഒരു ബാക്ക്ഗ്രൗണ്ട് മ്യൂസിക്... ബാഷ... ബാഷ... അവ്യക്തമായി ഒരാൾ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ഒരു ഫ്ലാഷ്ബാക്ക് ദൃശ്യവും..
പിന്നീട് നമ്മളെ കാണിക്കുന്നത് മാണിക്യത്തിന്റെ പെങ്ങൾ പുറത്തു നിന്ന് ജനലിലൂടെ ആ ദൃശ്യം കാണുന്നതാണ്, അത്രയും നേരം അവരെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി കസേരയിൽ ഞെളിഞ്ഞിരുന്ന ചെയർമാൻ ദാ ഓടി വന്നു മാണിക്യത്തിന്റെ മുന്നിൽ കുമ്പിട്ടു നിൽക്കുന്നു,
പെങ്ങൾക്ക് ഒരു സീറ്റ് അല്ല നൂറല്ല ആ കോളേജ് മുഴുവൻ തന്നെ കൊടുത്തേക്കാം എന്നും പറഞ്ഞാണ് അയാൾ തൊഴുതു നിൽക്കുന്നത്...
ഓട്ടോ ഡ്രൈവറുടെ വേഷത്തിൽ മറ്റാരും അറിയാതെ ഒളിച്ചു ജീവിക്കുന്ന മുംബൈയിലെ ഡോൺ ആയിരുന്ന മാണിക്ക് ബാഷയാണ് തന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നതെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ അയാൾ പിന്നെ എന്ത് ചെയ്യാനാണ്..
ഈ സിനിമയൊക്കെ എത്ര പ്രാവിശ്യം കണ്ടാലും വീണ്ടും വീണ്ടും കാണാൻ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു മാജിക്‌ ഉണ്ട്, അയാൾ മാണിക്ക് ബാഷ ആണെന്നും അയാൾ തന്റെ പേര് പറഞ്ഞാൽ എന്താണ് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നത് എന്നെല്ലാം പല പ്രാവശ്യം കണ്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും വീണ്ടും കാണുമ്പോഴും ആദ്യമായി കാണുന്നത് പോലെയുള്ള ഒരു ഫീൽ ലഭിക്കും.
കഥാപാത്രങ്ങളുമായി കൃത്യമായി ഇമോഷണൽ ആയി കണക്റ്റ് ആയി കഴിഞ്ഞാൽ, അവർക്ക് ചുറ്റും സംഭവിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ നമ്മുടേതായി തോന്നും, ആ സമയത്തു എന്താണോ നമ്മൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്, അത് അതേ പടി ആ കഥാപാത്രം ചെയ്യുന്നത് കാണുമ്പോൾ നമ്മൾക്ക് ഒരു സംതൃപ്തി ലഭിക്കും..
ഈ സിനിമയിൽ അത്തരം സന്ദർഭങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ട്, മാണിക്യം യഥാർത്ഥത്തിൽ ആരാണെന്ന് സ്വന്തം വീട്ടുകാർക്ക് പോലും അറിയില്ല.
പോലീസ് ആയ അനിയനോടുള്ള പക തീർക്കാൻ മാണിക്യത്തിന്റെ അനുജത്തിയെ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി പബ്ലിക് ആയിട്ട് ഉപദ്രവിക്കാൻ അവിടുത്തെ ലോക്കൽ ഗാങ്സ്റ്റർ ആയ ഇന്ദ്രൻ ശ്രമിക്കുന്ന സമയത്താണ് മാണിക്യം തന്റെ യഥാർത്ഥ ഐഡന്റിറ്റി വെളിപ്പെടുത്തുന്നത്.
ഇതേ തീമിൽ ഒരുപാട് സിനിമകൾ ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇപ്പോഴും ഇത്തരം രംഗങ്ങൾ കൊണ്ട് മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നത് ബാഷ തന്നെയാണ്.
ബാഷ അടിക്കുമ്പോൾ അടി കൊള്ളുന്നവൻ നൂറടി പറന്നു പോകുന്നുണ്ട്, ഒറ്റക്ക് ഒരുപാട് പേരെ അടിച്ചു തോൽപ്പിക്കുന്നുണ്ട്, യഥാർത്ഥത്തിൽ ഇതൊന്നും ആരെക്കൊണ്ടും സാധിക്കില്ല എന്നിരുന്നാലും അത് പ്ലേസ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന സിറ്റുവേഷൻ കൊണ്ടാണ് നമ്മളെ ത്രസിപ്പിക്കുന്നത്.
ചെറുപ്പത്തിൽ സിനിമകൾ കണ്ടിരുന്ന സമയത്ത് ഇഷ്ടമില്ലാത്ത നടൻമാർ ഉണ്ടോയെന്ന് ചോദിച്ചാൽ എന്റെ വായിൽ ആദ്യം വരുന്ന പേരായിരുന്നു രജനികാന്ത് എന്നത്.. എന്തോ അന്നത്തെ എന്റെ നായക സങ്കല്പങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമായിരുന്നു അദ്ദേഹം എന്ന് തോന്നിയിരുന്നു..
എന്നാൽ പിന്നീട് മനസിലായി, സൂപ്പർ സ്റ്റാർ എന്ന് അദ്ദേഹത്തെ വെറുതെ വിളിക്കുന്നതല്ല, ഇത്തരം സിനിമകൾ ആ ഒരു സ്റ്റൈൽ ഒന്നും അങ്ങനെ ആരെക്കൊണ്ടും സാധിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളല്ല, ഒരു അത്ഭുതം തന്നെയാണ്..
മറ്റ് നടൻമാർ ഓരോ ജോണർ സിനിമകളിൽ അഭിനയിക്കുന്നു എന്ന് പറയും, എന്നാൽ രജനികാന്ത് സിനിമകൾ എന്നത് തന്നെ ഒരു ജോണർ ആണ്..
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ